Kill Your Darlings
Visuele terreur, verbindingen, zuigen en stuwen, leiden en misleiden, structuren, voor\achter\in\uit\langs...zijn enkele kernwoorden die mijn schilderijen omschrijven. Na jarenlang fundamenteel schilderkunstig onderzoek, is de idee ontstaan om te herbronnen. Een volledige stijlbreuk dwingt zich op. Een geoefend kijker kan zien dat ik mijn vroegere manier van schilderen niet helemaal heb opgegeven. Wat vroeger nog aanwezig was in mijn schilderijen, is er nog altijd, zij het op een verdoken wijze. Gewichtloosheid, zwaarte, massa, schraalheid, verdichting, glans, transparantie, demping, warmte, versmelting, dynamiek, gloeiing, verminking, ritme en structuur zijn nog altijd aanwezig.
Ik maak geen conceptuele schilderkunst en werk niet met hedendaagse motieven. Ik schilder abstract, zonder met vaste kleuren te werken of er betekenis in te leggen. Mijn schilderijen worden benaderd vanuit de werking van het geheugen. Ook de variatie aan formaten behoort nog altijd tot mijn 'picturale taal'. Elk formaat verlangt tenslotte een eigen schriftuur: de werking van een punt, de straling van een vlak of de dynamiek van een lijn werkt anders naar gelang de grootte.
Onder het motto 'Kill your darlings' neem ik afstand van mijn grote voorbeelden uit de kunstgeschiedenis (Sigmar Polke, Gerhard Richter, Ido Bar-EI, Raoul Dekeyser). Ik timmer op een eigenzinnige manier aan een (ver-) nieuw (-end) oeuvre en weet perfect waar ik naartoe wil. Men kan stellen dat ik na experimenteren en onderzoeken een eigen plaats, identiteit binnen de kunstgeschiedenis veroverd heb. Al schilderend vind ik het schilderij. Een schilderij ontstaat niet moeiteloos en brengt een gevoel van verovering mee. Ik weet niet altijd wat de volgende stap is, maar laat me leiden door het proces van het schilderen. De verf stelt in de eerste plaats zichzelf voor.
Als je mijn schilderijen van dichtbij bekijkt, dan ervaar je ruis, visuele terreur, rapid eye movement. Het oog wandelt rond in het schilderij, fixeert zich niet op één punt. Bij het bekijken van op een afstand ontstaat er een leesbare, ritmische structuur, stilte. Op die manier zijn mijn schilderijen tweeledig en dwing ik de kijker tot een bepaalde manier van kijken. Ik nodig de kijker uit om de structuren van het doek en het opbrengen van de verf te ontrafelen. Elke toets laat zijn sporen na. Dat wil niet zeggen dat mijn schilderijen door iedereen begrepen moeten worden. Een kunstwerk kan ook zonder toeschouwer bestaan. Ik wil werken maken die kunst genoemd mogen worden zonder dat ze door iemand begrepen worden. Ik ben ook van mening dat een schilderij moet kunnen bestaan uit zichzelf, zonder de nodige uitleg. Iets wat vaak indruist tegen de hedendaagse schilderkunstige normen maar waar ik niet wakker van lig. Voor mij is het groeien en ontstaan van een beeld relevanter dan de representatie. Onmeetbaar. Niet herinnerbaar. Niet representeerbaar. Ruis. Visuele terreur. Stilte. Ik wil gewoon mijn ding doen.
Wat ik schilder, wil ik schilderen. Ik heb geen zin om mij al dan niet tegen, met of voor bepaalde kunstuitingen te manifesteren of bij aan te sluiten. Mijn werk wordt meestal omschreven als abstract. Voor mij gaat het in de eerste plaats over verfhuid en over de gelaagdheid van verven over elkaar. Ik schilder wat niet kan worden aangeraakt. Uiteindelijk groeien mijn beelden abstract door er verder op te werken, door te schilderen. Je bent bezig met een schilderij, of dat nu abstract of figuratief is, is voor mij niet zo belangrijk. Ik begrijp figuratie en abstractie in de kunst niet als een tweesplitsing. In mijn werk zit een bepaalde eenheid, een bepaalde beweging die het ene werk versterkt naar het andere toe.
Mijn schilderkunst heeft een vaste ondergrond, waarboven en waarlangs de verf loopt, tot stilstand komt en daama weer opgenomen wordt in het volgende doek. Daarom werk ik ook meestal aan verschillende schilderijen. Het ene schilderij volgt het andere op. Er is geen sprake van chronologische volgorde. Mijn oeuvre is als een sneeuwbaleffect. Het ene doek zet het andere aan. 'A never ending story'. Ik durf te stellen dat ik een eigentijdse, radicale schilder ben. Dat uit zich in de voortdurende verandering en complexiteit van vormen en niet-vormen. Mijn werk is nooit af. Het wordt getoond in zijn onvolledigheid. Vandaar ook het gevoel van oneindigheid in mijn schilderijen.